Zo nam Sherida Spitse na 19 jaar afscheid van Oranje. 'Groot geworden door mijzelf te blijven'
In dit artikel:
Na negentien jaar en 248 interlands nam Sherida Spitse dinsdagavond afscheid van het Nederlands elftal tijdens het oefenduel met Canada in het Goffertstadion in Nijmegen, dat Oranje met 1-0 won. Ruim achtduizend supporters kwamen om de recordinternational en het gezicht van het vrouwenvoetbal een laatste keer te zien. Spitse had haar besluit twee weken eerder bekendgemaakt: „Het is mooi geweest, het is goed zo”, zei ze over haar vertrek.
Het afscheid werd vooraf subtiel en persoonlijk ingevuld: teamgenoten zetten haar op persconferentie nog in het zonnetje met een quiz en een gezamenlijke maaltijd. Op het veld waren de emotionele momenten duidelijk zichtbaar. In de 48ste minuut werd Spitse gewisseld; alle aanwezigen stonden op toen ze de aanvoerdersband afdeed, haar vervangster Veerle Buurman een high five gaf en onder luid applaus het veld verliet. Teamgenoten droegen haar later op de schouders, ze kreeg bloemen en een tricot met nr. 248, en op de videoschermen liep haar loopbaan voorbij. Wesley Sneijder was onder de toeschouwers om de speciale avond bij te wonen.
Spitse groeide uit van het 16-jarige meisje dat in de zomer van 2006 debuteerde en vanwege gebrek aan vrouwenteams tussen jongens speelde, tot een icoon van de sport. Ze benadrukte haar nuchtere afkomst uit Sneek en zegt trots te zijn gebleven wie ze is, ondanks titels als „legende” en „icoon” die haar worden toegedicht. Als sleutelmoment in de ontwikkeling van het vrouwenvoetbal noemt ze de EK-zege van 2017 in eigen land — ook het toernooi waarin zij een belangrijke bijdrage leverde met een doelpunt in de finale.
Tijdens de rust en na haar wissel toonde Spitse haar vertrouwde coachende aard, al zat ze voor het eerst opmerkelijk rustig op de bank om het moment te laten inzinken. Ze sluit een rol als trainer niet uit, maar wil het stapsgewijs aanpakken en heeft geen behoefte aan een direct leidende, vanzelfsprekende entree. Ze refereerde aan de vele trainers die haar gevormd hebben: sommigen zacht, anderen hard, maar vooral belangrijk vond ze de teamsfeer en inzet voor elkaar.
Bij haar afscheid sprak ze het publiek aan en bedankte ze de fans voor de steun door de jaren heen: „Ooit begon ik met honderd mensen in het stadion, dat werden er 35.000. Ik ben jullie enorm dankbaar en hoop dat jullie Oranje ook zonder mij blijven steunen.” Haar vertrek markeert niet alleen het einde van een uitzonderlijke interlandcarrière, maar ook een periode van forse groei en toenemende waardering voor het vrouwenvoetbal in Nederland.