Stuitend een-tweetje bij gratieverzoek van Netanyahu | LC commentaar

In dit artikel:

Benjamin Netanyahu, de langstzittende premier van Israël (in totaal zo’n 18 jaar), wordt ervan verdacht in ruil voor gunstige berichtgeving afspraken te hebben gemaakt met mediabedrijven en een telecombedrijf. Volgens het Openbaar Ministerie zou hij een krantenuitgever hebben voorgesteld de oplage van een concurrent te beperken tegen positieve artikelen over hem en zijn partij, en een telecomfirma voordeel hebben geboden dat neerkomt op regelingen ter waarde van honderden miljoenen euro’s in ruil voor vriendelijke berichtgeving. Daarnaast zouden hij en zijn vrouw luxe geschenken ter waarde van tienduizenden euro’s van zakenlieden hebben ontvangen, gekoppeld aan zakelijke bijstand.

Het OM heeft deze beschuldigingen onderzocht en concludeert dat er voldoende grond is voor vervolging voor corruptie, omkoping en fraude; een veroordeling kan leiden tot maximaal tien jaar gevangenisstraf. Netanyahu heeft president Isaac Herzog om gratie verzocht met het argument dat dat beter zou zijn voor de samenleving: het zou de spanningen kalmeren en hem in staat stellen zich op “de vooruitgang van Israël” te richten. Hij hoopt daarbij ook te profiteren van steun van de Amerikaanse president Trump, die medio oktober in de Knesset eveneens een soortgelijk pardon voor Netanyahu bepleitte.

De Leeuwarder Courant bekritiseert dit manoeuvre scherp: een pardon zou overkomen als klasse-justitie en waarschijnlijk massale protesten uitlokken. Volgens de krant staat Israël’s imago als enige democratische rechtsstaat in het Midden-Oosten op het spel; in een echte rechtsstaat mag niemand, ook een langzittend premier, boven de wet staan. De column roept op om te toetsen of Israël met deze zaak blijft voldoen aan die norm, en verwijst naar internationale voorbeelden van veroordelingen van machtige politici als maatstaf voor rechtsgelijkheid.