Oscarinzending 'Rietland' hypnotiserend goed: Sven Bresser terecht vergeleken met David Lynch
In dit artikel:
Deze week draaien drie opvallende titels in de Nederlandse bioscopen: de Nederlandse Oscarinzending Rietland, de bitterzoete komedie Straf en het spectaculaire, maar vermoeiende sciencefictionavontuur Tron: Ares.
Rietland (regie: Sven Bresser) is de grote Nederlandse blikvanger uit Cannes dit jaar: een psychologische noir die debuutregisseur Bresser in Semaine de la Critique presenteerde en die internationaal veel lof oogstte. De film volgt de teruggetrokken rietsteker Johan, gespeeld door de onbekende Gerrit Knobbe, die in de Weerribben-Wieden het lichaam van een meisje aantreft. Die vondst ontwricht zijn leven en zet een keten van veranderingen in gang: media-aandacht, economische druk van grote bedrijven die de traditionele rietstekers willen moderniseren, en toenemende spanningen binnen de gemeenschap. Rietland verweeft thema’s als kapotte familierelaties, globalisering, natuurvernietiging en angst voor buitenstaanders in een minimalistische, atmosferische stijl die recensenten aan David Lynch en Twin Peaks doet denken. Het slot laat meer vragen dan antwoorden achter en blijft nazinderen; de criticus kent de film drie sterren toe. Rietland is tevens Nederland’s inzending voor de Oscars.
Straf, het speelfilmdebuut van Merijn Scholte Albers en Tobias Smeets, kiest een totaal ander register: zwarte komedie en razend tempo. Rutger de Bekker speelt muziekleraar Edwin, die na een forse klap uitglijdt in een wraakspel wanneer een leerling, Benjamin (Kylian de Pagter-Colin), hem filmt en chanteert. Wat begint met vernederende opdrachten via de intercom escaleert in steeds krankzinnigere eisen, terwijl een overmoedige gymleraar (Ruben van der Meer), een onhandige stagiair (Sezgin Güleç) en een reeks maffe bijfiguren zorgen voor een keten aan absurde scènes. De film haalt veel van zijn humor uit het portret van kleingeestige, zelfoverschattende personages en smijt met komische vondsten — van een knullige drugsdealer tot een onhandige agent — waardoor recensenten het als een van de grappigste Nederlandse films van het afgelopen decennium bestempelen en vier sterren geven.
Tron: Ares bouwt voort op de Tron-franchise (begonnen in 1982, vervolgd in 2010) en zet in op visuele overrompeling. Onder regie van Joachim Rønning introduceert de film Ares, een 3D-geprinte soldaat (Jared Leto) die technisch schittert maar binnen korte tijd uiteenvalt zonder een permanente code die alleen programmeur Eve Kim (Greta Lee) bezit — daarmee begint een explosief ontvoeringsverhaal. De film pronkt met verbluffende, neonrijke plaatjes en spectaculaire actiescènes; technisch en visueel is het vaak een lust voor het oog. Tegelijkertijd wordt de kijker geconfronteerd met een rommelig, chaotisch plot en een oorverdovende soundtrack van Trent Reznor en Atticus Ross, waardoor het geheel vermoeiend kan aanvoelen. Recensenten wijzen de film twee sterren toe: mooi om te zien, lastig om van te genieten.
Alle drie de titels zijn deze week in meerdere Nederlandse bioscopen te zien; Rietland en Straf trekken vooral de aandacht vanwege hun sterke auteursstempel en frisse invullingen van genre (thriller respectievelijk komedie), terwijl Tron: Ares vooral visueel spektakel levert maar qua narratieve samenhang tekortschiet.