Op zoek naar de dichte gaatjespan | column Froukje Jackson

In dit artikel:

Henk, een bouwvakker die al jaren op het punt staat met pensioen te gaan, zoekt in therapie naar een eenduidig einde: hét beweegreden om te weten dat behandeling ‘klaar’ is en dat hij genezen is. Tijdens zijn traject bij GZ-psychologen Froukje Jackson (Groningen) en Irma van Steijn (Leeuwarden) verbeterde zijn stemming: hij pakte gitaar en bridge op, sliep beter en voelde zich minder somber. Toch blijft hij werk en verantwoordelijkheden uitstellen; zijn tijdelijke contracten worden telkens verlengd en hij blijft nieuwe collega’s inwerken. Daardoor neemt zijn energie af en maakt zijn vrouw Willemien zich zorgen over zijn futloosheid en terugtrekken op vrije dagen.

In evaluatiemomenten komen oude en nieuwe thema’s naar voren — vroegere pesterijen op school en conflicten met een buurman — die laten zien dat behandeling niet alle levensvragen afdoende sluit. De psycholoog vergelijkt therapie met het leven: je kunt niet álles uitpluizen of volledig afhandelen; er blijven vaak onopgeloste zaken. Henk worstelt met die onvolledigheid en met de angst voor het loslaten van werk en identiteit. De therapeut moedigt hem aan te erkennen dat er misschien geen spectaculair eindpunt is, maar wel een keuze om ondanks onrust de overstap te maken.

De column illustreert hoe therapie vooruitgang kan brengen zonder absolute afsluiting, en hoe soms durven stoppen met zoeken een vorm van herstel en acceptatie kan zijn — vooral bij thema’s als pensionering en verlies van houvast.