Ondergoed | column Johan Veenstra
In dit artikel:
Johan Veenstra portretteert in dialect een zelfgenoegzame “Grote Leider” die in zijn ondergoed voor de spiegel staat en hardop mompelt — soms tot zichzelf, soms tegen de vrouw op bed. Het tafereel speelt ’s avonds in een slaapkamer; de man bluft over komende verkiezingen, zweert wraak en beweert altijd gelijk te hebben. Zijn politiek bestaat uit eenvoudige, angstaanjagende boodschappen: buitenlanders en asielzoekers krijgen de schuld van ellende en woningnood, klimaatverandering wordt weggedrukt omdat het niet genoeg stemmen oplevert. Hij doet zich groot voor, pronkt met macho-gebaren en vertelt hoe hij vrouwen en collega’s “onder de duim” had, maar Veenstra laat zien dat daar alleen armoede en poespas achter schuilgaan.
Het verhaal ontmaskert de retoriek van populisten: simplistische slogans, scapegoating en het bespelen van angst om kiezers te winnen. Door de dialoog in streektaal te plaatsen krijgt de figuur herkenbare, schrijnende trekken — een waarschuwing over de leegte achter brallerij en demagogie.