Ina (70) streed voor mensen die het moeilijk hebben en richtte het eerste minimarestaurant van Leeuwarden op
In dit artikel:
Ina Veenstra (°Leeuwarden) was een bekend en kleurrijk gezicht in Leeuwarden: met opvallende kleding, grote oorbellen en rood geverfd haar zette ze zich jaren onvermoeibaar in voor mensen die het moeilijk hadden. Ze overleed op 8 augustus na een kort, ernstig ziekteverloop: een val een week voor een geplande heupoperatie veroorzaakte een breuk die uitmondde in een sepsis waaraan ze niet meer herstelde.
Ina groeide op in een arbeidersgezin met zeven dochters; door het werk van haar communistische vader verhuisde het gezin vaak en kon zij haar school niet afronden. Als oudste nam ze veel zorgtaken op zich omdat haar moeder vaak ziek was. Vanaf haar vijftiende werkte ze in winkels en fabrieken, later als secretaresse. Op haar 23ste volgde ze avondschool en startte de opleiding tot notarisklerk; ze werkte uiteindelijk 25 jaar in het notariaat. Binnen die periode trad ze in het huwelijk, werd kostwinner toen haar man psychische problemen kreeg, en zorgde ze voor hun zoon. Na een burn-out verloor ze haar baan en maakte ze zelf mee wat het is om van een uitkering te leven — ervaring die haar politieke betrokkenheid voedde.
Via een nieuwe relatie met Piet Fopma kwam ze bij de SP en werd raadslid in Leeuwarden. Ze vocht voor kwetsbaren, diende moties in (onder meer behoud van stadswachten) en verzette zich tegen bezuinigingen op de bijstand. Politiek werk vond ze minder prettig; in 2005 trok ze zich terug uit de fractie.
In 2006 vond Ina haar grootste voldoening als oprichtster van de Leeuwarder vestiging van Resto van Harte. Daar organiseerde ze wekelijks betaalbare, warme maaltijden waar mensen samen konden zijn. Ze leidde vrijwilligers, beheerde gastenlijsten en hield contact met het hoofdkantoor. Daarbij koppelde ze bewoners direct aan beleidsmakers: zo nodigde ze wethouder Marco Florijn uit om aan tafel te gaan met mensen in de knel, een initiatief dat hem hielp zijn werk beter te doen. Florijn werd ook een persoonlijke vriend; hij huwde Ina en Piet in 2010 — met Friese kilts.
Haar partner Piet, net gepensioneerd, blijft achter met verdriet; kort tevoren vierden ze nog een groot feest voor zijn pensioen, hun vijftienjarig huwelijk en Ina’s zeventigste verjaardag. Ina wordt herinnerd als een strijdvaardig, hartelijk mens dat zich met volle overgave inzette voor saamhorigheid en sociale rechtvaardigheid.