In 'Drømmer' smacht de 16-jarige Johanne naar haar juf, hoe erg is dat? | ★★★★☆

In dit artikel:

Regisseur en schrijver Dag Johan Haugerud vervolgt zijn Oslo Stories-trilogie met Drømmer (Dromen), een ingetogen film over eerste liefde, verlangen en de manier waarop volwassenen dat verlangen politiseren. In februari kreeg de film de Gouden Beer op de Berlinale. Waar eerdere delen – Sex en Love – respectievelijk seks zonder identiteit en relaties zonder seksuele nabijheid onderzochten, richt Drømmer zich op het prille, onvervuilde verlangen: de verliefdheid van de 16‑jarige scholier Johanne op haar Franse docente Johanna, omlijst door het thema ballet als metafoor voor het om elkaar heen draaien van harten.

Het verhaal opent met Johannes dagboekfragmenten: nauwkeurige, zinderende observaties die haar bekentenissen dragen. Als ze de stap zet om de juf op te zoeken, volgt abrupt een tijdsprong van een half jaar; de directe ervaring is voorbij en het dagboek circuleert nu tussen volwassenen. Haar oma, een onvervulde feministische schrijfster, ziet er literair potentieel in; Johannes moeder voelt zich verraden en overweegt maatregelen. Waar Johanne vooral verbaasd toekijkt, ontaardt de situatie in ambitie, jaloezie en calculatie — een aanklacht tegen hoe ouderen een zuivere ervaring kunnen corrumperen.

Haugerud vermijdt melodrama: de film bouwt op naturalistische, subtiele gesprekken en toont personages die luisteren, leren en anders handelen dan verwacht. Erotiek blijft suggestief, maar de morele en maatschappelijke spanningen zijn scherp. Drømmer draait nu in Nederlandse zalen (Forum Groningen; Slieker Leeuwarden) en kreeg vier sterren.