Ik moet vragen blijven stellen | column Joost Oomen

In dit artikel:

Een Nederlandse columnist reflecteert op persvrijheid en politieke moed: thuis mag hij links-kritische stukken schrijven zonder staatsrepressie, iets wat hij als vanzelfsprekend beschouwt. Tegelijk uit hij zorgen over de Verenigde Staten, waar hij familie heeft wonen en die hij daarom voorlopig niet bezoekt. Hij verwijst naar berichtgeving over gewone mensen die op luchthavens worden vastgehouden of berooid raken vanwege berichten op hun telefoon, naar uitgezette comedyshows en aangeklaagde kranten — voorbeelden van toenemende druk op democratische vrijheden onder de huidige regering.

Hij noemt concreet dat de Universiteit van Berkeley lijsten met namen van deelnemers aan pro-Palestinaacties zou hebben doorgegeven uit vrees voor subsidie-verlies (160 personen), en vreest een zich uitbreidende heksenjacht die ook carrières kan schaden. Tegelijk beklaagt hij zich over de contrasterende hofelijke ontvangst van diezelfde Amerikaanse president in Europa: deze week door het Britse koningshuis, eerder nog door het Nederlandse, met alle ceremoniële eerbewijzen. Dat toont volgens hem een ongemakkelijke hypocrisie: binnenlandse vrijheden worden geprezen, maar in buitenlandse betrekkingen zwijgen regeringen uit vrees voor repercussies.

Hij erkent dat dit pragmatische realpolitik is — handel en veiligheidsbelangen spelen mee — maar voelt zich er niet door weerhouden kritisch te blijven en vragen te stellen, precies de taak die hij als columnist voor ogen heeft.