Hoe Pim een mug op zijn brug kan laten landen zonder dat de boel instort | column Froukje Jackson

In dit artikel:

Noah had een hut gebouwd door een grote slaapzak over de eettafel te draperen en zat voldaan tussen dekens en knuffels te wachten tot zijn vader hem uit zijn lievelingsboek voorlas. Het was papadag en Pim was die ochtend met Noah naar de hertenkamp geweest, maar achter zijn laptop blijven zitten om toch nog wat werk voor de week door te nemen. In de therapiesessie vertelt Pim dat het schuldgevoel hem altijd weer naar de agenda trekt, ook op vrije dagen.

Achter zijn drukte liggen zwaardere zorgen: zijn moeder is op 58-jarige leeftijd gediagnosticeerd met Alzheimer, zijn vader is overleden en broers en zussen wonen ver weg, waardoor veel zorg op Pim terechtkomt. Thuis kan hij niet op zijn vrouw Sofie terugvallen omdat zij herstellende is van een rugoperatie. Dat stapelt taken en beperkte tijd tot een voortdurend gevoel van spanning.

Tijdens het voorlezen van "De mug op de brug" viel alles samen: het verhaaltje over een overbelaste brug die bij de komst van één mug instort, maakte Pim duidelijk hoe versnipperd zijn dagen zijn en hoe weinig extra belasting zijn draagkracht nog toestaat. Onder het zachte licht van Noahs lampje besefte hij dat hij "een mug" van chaos verwijderd is.

In de sessie met de therapeut werkten ze aan concrete manieren om het verkeer op zijn eigen brug te reguleren — met andere woorden: taken en verantwoordelijkheden anders te ordenen zodat er ruimte ontstaat voor onverwachte kleine dingen zonder dat alles instort. De casus illustreert de combinatie van ouderlijke zorg, werkdruk en mantelzorgstress en toont hoe kleine herkenbare momenten kunnen leiden tot belangrijke inzichten en stappen naar meer balans.