Hij sloeg dubbel van het lachen: 'Wat ben je ook een 'boomer'' | column Wieberen Elverdink

In dit artikel:

In Boedapest probeert de vader voor het eerst een gedeelde elektrische step uit, op aandringen van zijn 16-jarige zoon. De jongen had zulke steps eerder ontdekt op een schoolreis in Berlijn en wil nu overal door de Hongaarse hoofdstad zoeven; met een app ontgrendel je de wit-groene voertuigen die op bijna elke straathoek staan. De vader blijft haperend enkele meters achter, onhandig tegen het ding aan schoppend en beschaamd omdat zijn zoon hem uitlacht: niet de step faalt, hijzelf doet dat.

Eerder hadden de ouders het voorstel afgewezen — kosten, het nut van lopen, en een natuurlijke terughoudendheid tegenover nieuwe snufjes speelden mee — maar tijdens die zomernamiddag lukt het de zoon om zijn vader als het ware uit te dagen. Ze besluiten samen naar het grote voetbalstadion te gaan; de stad klaart op in avondverkeer, statige lanen veranderen in ruwer stadsweefsel. De jongen voorop, soepel en zeker op zijn step, gebaart subtiel dat zijn vader moet volgen. Het beeld van de adolescent die met losse bewegingen en wind door zijn haren de leiding neemt, markeert een ingrijpende verschuiving: de ouder die lange tijd het stuur vasthield, ziet zijn kind hem voorbijgaan — niet alleen qua techniek, maar ook qua durf en wereldkennis.

De anekdote is minder een reisverslag dan een kleine observatie over ouderschap: op een bepaald moment wordt de rol omgekeerd; kinderen lopen ouders in kennis en moed voorbij en nemen hen mee in hun kielzog. De schrijver, Wieberen Elverdink (44), laat zien hoe dat gevoel van loslaten en volgen tegelijk ongemakkelijk en teder kan zijn.