Het moeilijkste voor Marije: het loslaten van Wouter | column Froukje Jackson

In dit artikel:

Marije en Wouter, een koppel dat elkaar al van de basisschool kent en deel uitmaakt van een vriendengroep van vijftigers/sessies boven de zestig, volgden samen met drie andere stellen een reanimatiecursus aan huis op aandringen van hun bekende Hans. Twee maanden na die cursus kwam Marije thuis met de boodschappen en trof haar man op de keukenvloer aan. Ze handelde meteen: startte borstcompressies, belde 112 en volgde telefonisch de aanwijzingen van de hulpverlener. Het moeilijkste moment was volgens haar het abrupt moeten stoppen met reanimeren om de voordeur te openen voor de ambulance — het loslaten van Wouter voelde tegennatuurlijk.

Wouter bleek voornamelijk met een flinke schrik weg te komen, maar Marije bleef worstelen met traumagerelateerde klachten: slechte nachtrust, voortdurende angst en herbelevingen van het beeld van haar man op de vloer. Kleine signalen van Wouter — een kuchje, struikelen — leidden tot panische reacties die hun dagelijks leven belasten en hem irriteren. Na enkele EMDR-sessies namen haar klachten af; ze sliep beter en de beelden verloren hun directe scherpte, waardoor ze langzaam weer kon ontspannen en het incident een plek kreeg.

Het verhaal staat in een geanonimiseerde wekelijkse column van GZ-psychologen Froukje Jackson (Groningen) en Irma van Steijn (Leeuwarden) en illustreert twee punten: het effect van praktische eerstehulpvaardigheden in acute situaties, en de vaak onderschatte psychologische nasleep voor hulpverleners en nabije betrokkenen. Marije verwoordde de nasleep treffend: "Het was ondragelijk" — en leerde, met hulp, opnieuw loslaten om zelf verder te kunnen.