Gelukkig vonden we, bij het bad, een bruin glanzend babysalamandertje | column Maaike Borst

In dit artikel:

Het was zaterdagochtend tijdens storm Amy wanneer de verteller ziek op de bank blijft liggen in huis, terwijl onophoudelijke regen tegen de ruiten slaat. De oudste zoon plaagt hem over de perfecte timing van de ziekte; de jongste is bij een slaapfeestje. In plaats van de geplande klus- en sociale activiteiten gaat de dag traag voorbij: weinig energie, hoofdpijn en zweten, en uiteindelijk overgeven aan rust met de kat die zich op het warme lichaam nestelt.

De man komt kort thuis tussen een voetbalwedstrijd en een repetitie door en vertelt verward over een agressieve speler die hij als scheidsrechter geel gaf en die hem later op een vreemde manier probeerde te benaderen. De auteur mijmert over een “hypernerveuze” samenleving en kiest ervoor het rumoer te laten voor wat het is.

Zondag keert de jongste terug, ziet de volle agenda met lessen en feestje en klaagt zelfs even over hoe druk hij het heeft — om vervolgens ongecompliceerd met een vriendje een knikkerbaan te bouwen. Bij het opruimen vinden ze uiteindelijk een klein, glanzend bruin babysalamandertje bij het bad. Dat kleine diertje wordt een moment van stilstand en verwondering.

De tekst draait om het contrast tussen geplande bedrijvigheid en het plotseling opleggen van rust, en hoe onverwachte, eenvoudige dingen — een kat, een salamander, kinderlijke spelletjes — de hectiek relativeren.