Emile (67) uit Bitgum was altijd bezig met het welzijn van anderen. Met zijn aanstekelijke lach kwam de zon binnen
In dit artikel:
Op zijn verjaardag — een dag die hij zelf nooit vierde — kwam de sporthal van GGZ Friesland in Heerenveen vol te staan met mensen die afscheid wilden nemen van Emile “Cookie” Priest (67) uit Bitgum. De locatie vat zijn leven samen: werk bij de GGZ, sportieve bezigheden en sociaal engagement kwamen daar samen. Priest overleed op 9 oktober 2024; sinds 2018 droeg hij een kankerdossier met zich mee, maar hij wilde niet gezien worden als patiënt en hield zijn ziekte grotendeels privé.
Priest bracht bijna zijn hele volwassen leven in en rondom sporthallen door. Als actieve sporter beoefende hij honkbal, basketbal, softbal, (zaal)voetbal, karate en dans. Na blessures schoof hij naadloos door naar rollen als trainer, coach en scheidsrechter. Collega’s en verenigingen roemen hem als een karakterscheppende kracht achter het basketbal en de jeugdsport in Noord-Nederland: iemand zonder eigenbelang die discipline en plezier combineerde en jongeren wist te bereiken.
Zijn professionele loopbaan begon in 1981 bij GGZ Friesland, waar hij decennialang werkte als activiteitenbegeleider en bewegingstherapeut en later coördinator sport en bewegen werd. Daarvoor was hij actief in het jongerenwerk in Leeuwarden — bij SJL (later HWL) — en bij BV Sport, waar hij onder meer een vliegende sportbrigade en een uitleen voor sport- en spelmateriaal opzette. Werk met jongeren noemde hij zijn levenswerk; hij sprak volgens collega’s de taal van de straat en kon confronterend maar ook steunend optreden. Dat laatste kwam terug in zijn samenwerking met de sportopleiding Cios, waarvoor hij een praktijkroute opzette en studenten scherp maar betrokken begeleidde.
Privé was Priest een complexe, geliefde figuur. Geboren op Aruba en met wortels op Sint Maarten, kende hij een jeugd met verplaatsingen en scheiding van zijn ouders; als 17‑jarige verhuisde hij naar Leeuwarden. Hij kreeg een dochter, Michelle, met wie hij een diepe band had. Later bouwde hij samen met Maureen Claassen een hechte relatie; in september 2024 legden zij die officieel vast. Zijn omgangsvormen vielen op: altijd verzorgd en kleurgecoördineerd gekleed, met een grote lach en een opvallende gouden tand. Mensen omschreven hem als eigenzinnig, mysterieus en warm — iemand van wie ieder maar een stukje kende.
Priest was ook iemand die tegen gezag inging en gezag ter discussie stelde, of het nu vrienden of leidinggevenden betrof. Dat leidde in 1997 tot een moment van conflict toen hij uit zijn functie in het jeugdwerk werd ontheven; jongeren kwamen in opstand en eisten hem terug. Ook in zijn laatste maanden bleef zijn betrokkenheid zichtbaar: in september 2024 bezocht hij nog met een stok een basketbaltraining, en hij vroeg om symbolische toegang tot zijn oude werkplekken.
Het afscheid in Heerenveen was een afspiegeling van een leven vol beweging, strijd en betrokkenheid: een verbindende kracht in sport en jeugdwerk, iemand die met humor en hardheid anderen uitdaagde maar nooit zonder steun liet.