Een balzaal in het Witte Huis is geen dwaas plan van Trump, vindt Aschwin Sep | opinie

In dit artikel:

De Amerikaanse president Donald Trump liet recentelijk een balzaal in het Witte Huis inrichten, wat in Nederland veel voorbarige veroordelingen opleverde. Dat roept volgens bouwkundige en monumentenkenner Aschwin Sep vooral kortzichtigheid en een Nederlandse obsessie met Trump op. Sep benadrukt dat kritiek begrijpelijk is gezien zijn politieke imago, maar pleit voor nuance en historische context.

Het Witte Huis fungeerde vanaf 1800 als woonhuis en kantoor van de president; na de Britse aanval in 1812 werd het gebouw witgeschilderd. In de loop van de 19e en 20e eeuw ontstond steeds meer ruimtetekort: rond 1900 maakten de Roosevelt-familie en veranderende functies uitbreidingen nodig (kassen gingen plaatsmaken voor de West Wing en later het Oval Office). In de jaren veertig kwam de East Wing erbij; na ernstige bouwkundige achteruitgang werd het interieur in 1948 vrijwel volledig vernieuwd met een staal-betonnen casco, en in 1970 werd een perszaal boven het voormalige zwembad ingericht. Toch blijven kelders en zolders gebruikt als werkruimtes en ervaart de presidentiële familie weinig privacy.

Sep betoogt dat een balzaal geen extravagantie hoeft te zijn: grote ontvangsten vinden nu vaak in tenten plaats, wat onpraktisch en onduurzaam is. Bovendien beschikken de residenties van andere grootmachten standaard over indrukwekkende receptieruimten (Elysée, Buckingham, Winterpaleis, Kremlin), en in dat perspectief is Trumps uitbreiding relatief bescheiden. Volgens de auteur speelt in geopolitiek het tonen van grandeur een rol; bescheidenheid is daar niet per se een pluspunt.

Tot slot hekelt Sep de Nederlandse houding: een neiging tot onmiddellijk moreel oordeel, gecombineerd met het verlangen dat overheid niets mag kosten. Hij wijst ook op het gebrek aan karakter in Nederlandse overheidsbouw: anonieme, te kleine kantoordozen. Die reflexen zeggen volgens hem meer over Nederland dan over de beslissing van Trump.