Dit verwacht ondernemer Romke (45) van de politiek: een einde aan de onrust en eindelijk keuzes maken

In dit artikel:

Romke Hekstra (45), vierde generatie eigenaar van een bouw- en rietdekkersbedrijf uit Damwâld met zo’n tachtig medewerkers, werkt momenteel aan renovatieprojecten voor sociale huurwoningen aan de De Coninckstrjitte. Zijn team legt nieuwe constructies en matzwarte dakpannen, met als isolatie vezelhennep — lokaal geteeld en verwerkt door GreenInclusive, waarvoor Hekstra momenteel de grootste afnemer is. Volgens hem levert die natuurlijke isolatie een flinke CO2-reductie op en past het bovendien bij komende Europese regels.

Hekstra heeft al fors geïnvesteerd: zijn bedrijf is van het gas af en streeft op termijn naar volledig off-grid functioneren. Die duurzame koers vloeit deels voort uit vaktraditie (de familie begon als rietdekkers) en deels uit zakelijke overwegingen: anticiperen op strengere regels en marktvraag. “We willen doen wat goed is voor de aarde en voor onze kinderen,” zegt hij over de gemaakte keuzes.

Tegelijk ziet hij risico’s en knelpunten die de bedrijfsvoering bedreigen. Politieke onduidelijkheid en wisselende beleidskeuzes frustreren hem; die onduidelijkheid werkt door in gemeenschapsgevoel en arbeidsvloer. Voorbeelden van concrete problemen: aangescherpte regels rond het inhuren van zzp’ers, langdurige netcongestie waardoor projecten stil kunnen vallen omdat stroom ontbreekt, en een wirwar aan flora- en faunaregels die werk wel eens stilleggen — soms om beschermde vleermuizen. Hekstra waarschuwt dat CO2 hetzelfde knelpunt kan worden als stikstof.

Personeel tekent zich als een grote uitdaging: er zijn te weinig vakmensen en een groeiende voorkeur voor kortere werkweken. Hekstra pleit voor stimulansen om meer uren aantrekkelijk te maken — bijvoorbeeld fiscale prikkels voor die extra werkuren — en voor het inzetten van oudere vakmensen als leermeesters. Hij ziet een lichte verschuiving in waardering voor vakmensen, maar vindt dat overheid en regio meer richting en daadkracht moeten tonen.

Op landelijk niveau verwacht Hekstra niet dat de grote woningbouwopgave primair zijn markt raakt; dat is het terrein van grotere bouwers. Wel roept hij op tot meer lange-termijnvisie en minder kiezende politiek: keuzes moeten durven worden gemaakt, anders blijft beleid wobblen en blijft de sector achterlopen. Mocht onduidelijkheid aanhouden, dan kan dat “doorrommelen” — maar Hekstra blijft realistisch optimistisch en bereid te blijven investeren in duurzaamheid en vakmanschap.