Dirk (75) uit Feanwâlden liep op minder dan een half hart twee keer de wereld rond
In dit artikel:
Dirk Winius (geboren in Drachten) overleefde een hartinfarct in 1993 dat een erfelijke hartkwaal aan het licht bracht en sindsdien leefde hij met de wetenschap dat zijn levensduur beperkt was. Destijds werd hem verteld dat hij waarschijnlijk niet ouder zou worden dan zestig; dankzij medische ingrepen en een rigoureuze levensstijl kreeg hij ruim dertig extra jaren, tot hij afgelopen zomer aan de gevolgen van zijn hartfalen bezweek. Kort voor zijn overlijden was de pompfunctie van zijn hart gezakt van circa 25 procent naar nog maar veertien procent; artsen zagen geen behandelopties meer.
Na zijn jeugd in armoedige omstandigheden slaagde Winius erin te studeren en werd hij hoofduitvoerder, onder meer bij het bouwbedrijf Friso in Sneek. Sport en beweging hebben altijd een centrale rol in zijn leven gespeeld: korfbal, fietsen, wandelen en schaatsen. Na de diagnose in 1993 legde hij zijn activiteit meer in het wandelend afleggen van grote afstanden: hij voltooide vijfmaal de Elfstedentocht (zowel schaatsend als fietsend) en liep meerdere keren de Slachte en andere langeafstandstochten, onder andere met de Friese Lange Afstand Lopers. Aan het eind van zijn leven rekende hij zijn totale wandelkilometers uit en concludeerde dat hij minstens twee keer de wereld rond had gelopen.
In Feanwâlden bouwde hij samen met zijn vrouw Antonia Veldhuis een huis en een omvangrijke boomgaard met 118 fruitbomen. Winius veredelde, entte en snoeide de bomen zelf, met de nadruk op het behoud van oude rassen en zonder chemische bestrijding. Daarnaast ontwikkelde hij zich als schilder; een lokale krant prees zijn werk en hij maakte zo'n 120 doeken.
De laatste jaren namen gezondheidsproblemen toe: begin dit jaar moest de ambulance meermaals uitrukken en hij kreeg te maken met klachten als hyperventilatie, waarvoor hij fysiotherapie zocht. Hij bleef creatief omgaan met beperkingen — zo gebruikte hij een rollator om toch op pad te blijven — en bleef plannen maken, onder meer door met succes een toelatingscursus voor het Gouden Gidsen Gilde te doorlopen.
Omdat hij zijn lichaam beschikbaar wilde stellen aan de wetenschap, kon geen reguliere afscheidsdienst plaatsvinden. Daarom nodigden hij en Antonia in de dagen voorafgaand aan zijn overlijden vrienden en familie uit om afscheid te nemen; velen deden dat en er ontstonden waardevolle gesprekmomenten. Ter nagedachtenis werken Antonia en goede vrienden aan de plaatsing van een herinneringsbankje bij de ijsbaan in Feanwâlden, als eerbetoon aan zijn schaatsverleden en om jongere schaatsers en ouderen met elkaar te verbinden.