Curaçao-supporters in Leeuwarden uitzinnig door WK-deelname: Suriname houdt hoop op kansen. 'Ik ben echt blij, broer!'
In dit artikel:
In Zaalenzo in Leeuwarden verzamelden rond 02.00 uur zo’n vijftig mensen om de beslissende kwalificatiewedstrijden voor het WK voetbal te kijken: Suriname–Guatemala in de ene zaal en Curaçao–Jamaica in de andere. De bijeenkomst, opgezet via de appgroepen Surinaamse Friezen en Black Fries Community door Joy Kisoenpersad, had een feestelijke maar gespannen sfeer: vlaggen, shirts, ballonnen en supporters van verschillende leeftijden die hoopten op historische prestaties van de Caribische landen.
Voor veel aanwezigen had de avond een extra emotionele lading. Joy, lid van de lokale gemeenschap, sprak over dromen en nationale trots: “We moeten altijd blijven dromen.” Ook Gabriëlle Copini van comité 30 juni–1 juli benadrukte dat het moment bijzonder is nu Suriname 50 jaar onafhankelijk is en mogelijk op het wereldtoneel verschijnt — vooral gezien de historische ongelijkheid ten opzichte van Nederland en de grotere context van herdenking van het slavernijverleden.
In de eerste helft bleef het spel in beide wedstrijden grotendeels doelpuntloos en hing spanning in de lucht. Suriname leek nerveus en kreeg in de tweede helft al vroeg doelpunten tegen; het leidde tot teleurstelling en stilte in de zaal terwijl de achterstand opliep. Toch viel er in blessuretijd een onverwachte opleving: Guatemala werkte de bal in eigen doel, waardoor Suriname nog een slanke kans behoudt om via de play-offs alsnog naar het WK te gaan. Die wending gaf visible ontlading bij de fans.
Naast de teleurstelling bij Suriname stond het feest op de Curaçaose kant in schril contrast. Curaçao hield stand; in een zenuwslopende slotfase met ruim tien minuten extra tijd brak bij het eindsignaal het gejuich los. Supporters sprongen, zongen en belden familie om het nieuws door te geven. Isha Welvaart en Henryson Martina benadrukten hun verwachting om naar het toernooi te reizen en het team live te zien — een droom die nu concreet lijkt.
De avond in Leeuwarden liet zien hoe belangrijk voetbal kan zijn voor gemeenschapsgevoel en nationale trots binnen de diaspora: een mix van spanning, teleurstelling en euforie die verder reikt dan sport alleen.