BBB'er Femke Wiersma strijdt tegen het Haagse politiek spel. 'De byldfoarming wint hjir fan de ynhâld'
In dit artikel:
Femke Wiersma (BBB), momenteel minister van Landbouw en afkomstig uit Holwert, staat op de kandidaatlijst voor de Tweede Kamer voor de verkiezingen van 29 oktober maar geeft aan liever minister te blijven. In een reeks van dilemma’s schetst ze haar politieke aanpak, persoonlijke voorkeuren en de spanningen rond haar portefeuille in een gepolariseerd politiek veld.
Wiersma woont met haar gezin deels in Holwert en deels tijdelijk in Scheveningen voor haar werk; Holwert blijft haar thuis vanwege ruimte, gemeenschap en het Friese karakter. Ze benadrukt dat ze liever in de praktijk beleid maakt dan politieke punten scoort in de Kamer: op het ministerie worden de «karren gemaakt», terwijl in de Kamer veel moties worden aangenomen. Daarom denkt ze dat ze als minister grotere impact kan hebben dan als Kamerlid.
Een terugkerend thema is de kloof tussen beeldvorming en inhoud. Wiersma zegt dat daden voor haar zwaarder wegen dan woorden, maar erkent dat in Den Haag het eerste frame vaak blijft hangen en dat lekken en media-aandacht mensen kunnen schaden. Ze voelt zich soms oneerlijk weggezet en vindt het moeilijk om met woorden tegen een negatieve framing op te boksen. Tegelijk stelt ze dat haar morele kompas en haar contact met de sector goed zijn: ze kent de maatschappelijke gevolgen van Haagse beslissingen.
Op inhoudelijk terrein noemt ze concrete maatregelen: ambitie voor sterke reductie van stikstofemissie met wettelijke verankering in 2035 en een gerichte aanpak bij bedrijven (doelsturing). Ze benadrukt dat er nu meer in beweging is dan de afgelopen decennia en wijst op een beschikbare investering van circa 1 miljard euro om die koers uit te voeren. Kritiek vanuit Kamerfracties zoals NSC, GroenLinks/PvdA of VVD ervaart ze, maar ze houdt vast aan uitvoering van het coalitieakkoord en aan haar keuzes.
Wiersma omschrijft zichzelf als realistisch: politiek tijdsbestek is kort en complexe dossiers vragen zorgvuldigheid; ongeduld kan leiden tot onverantwoorde oplossingen. Het ministerschap noemt ze eervol maar zwaar, zeker omdat landbouwdossiers maatschappelijk beladen en sterk gepolariseerd zijn.
Persoonlijke en symbolische vragen komen ook aan bod. Als voormalig gedeputeerde in Fryslân hanteert ze het HAKLAM-principe (hoog als het kan, laag als het moet) wat haar praktische insteek illustreert; ze werkt vaak op hakken en ervaart dat beelden (foto’s van haar in een stal op hakken) seksistisch beoordeeld worden. Over ruimtegebruik benadrukt ze dat landbouw en woningbouw niet per definitie een patstelling hoeven te vormen en pleit ze voor eerst inbreiding vóór uitbreiding. De weilanden horen volgens haar koeien; melkveehouders zijn het «goud» van de provincie en maatschappelijk betrokken. Over de wolf zegt ze dat het dier aanwezig is en dat er moet worden opgetreden tegen probleemwolven om vee te beschermen. De Lelylijn ziet ze niet als taboe: kansen voor Friesland en behoud van jongeren tegen de keerzijde van verstedelijking.
Wiersma legt de nadruk op boeren als gewone burgers, verankerd in dorpsleven en verenigingen, en verzet zich tegen te simpele stad-tegen-plattelandtegenstellingen. De interviewreeks is onderdeel van een serie met kandidaat-Kamerleden uit de provincie in aanloop naar de verkiezingen; dit is aflevering 5.