30 jaar na de moord op Yitzhak Rabin: nog is onze hoop niet verloren
In dit artikel:
Bert de Bruin woonde dinsdag een herdenkingsbijeenkomst bij in de Knesset in Jeruzalem ter nagedachtenis aan voormalig premier Yitzhak Rabin. De bijeenkomst was georganiseerd door MK rabbijn Gilad Kariv; De Bruins zoon Evyatar trad op als ceremoniemeester. De auteur reisde die ochtend per trein van Haifa via Tel Aviv naar het grote ondergrondse treinstation in Jeruzalem (Navon) en las vooraf een onthutsend Haaretz-stuk over religieuze leerlingen die bij het nieuws van Rabins dood psalmen lazen om die dood te bespoedigen — een herinnering aan de vijandige culturele omgeving waar Rabins moordenaar politiek en religieus gevormd werd.
Het auditorium was gevuld met leden van links-liberale en liberaal-religieuze jeugdbewegingen, voormalige Knessetleden van Arbeid en Meretz, en de vier MKs van HaDemokratiem, waaronder partijleider Yair Golan. Opvallend afwezig waren leiders van de huidige regering; premier Netanyahu en veel coalitieleden lieten de speciale zitting, gehouden op de Hebreeuwse datum van de moord, links liggen. Sprekers verwezen meerdere keren aan kwetsbare momenten uit 1995: de haatcampagnes tegen Rabin, de beruchte balkonscène waarin demonstranten hem uitscholden, en extremistische uitingen van figuren als Itamar Ben-Gvir, die kort voor de moord het Cadillac-embleem van Rabins auto stal en destijds dreigende uitspraken deed.
Centrale thema’s tijdens de herdenking waren verantwoordelijkheid en leiderschap. Sprekers prezen Rabin als iemand die persoonlijke verantwoordelijkheid nam bij mislukkingen maar successen deelde met anderen, en benadrukten zijn moed — ook om onpopulaire waarheden te zeggen en te streven naar vrede, zoals zijn houding ten aanzien van de bezetting en verdeling van land. Dr. Efraim Sneh, vriend van Rabin en veteraan van Entebbe, roemde zijn moed en het veiligheidsbewustzijn dat altijd vooropstond. Ook Rabins sociale beleid en inzet voor Joods-Arabische samenwerking kregen waardering; activisten en politici benadrukten het belang van gezamenlijk wonen en werken in plaats van slechts naast elkaar bestaan.
De bijeenkomst eindigde met het samen zingen van Shir LaShalom en het volkslied, momenten die bij De Bruin een voorzichtige hernieuwde hoop opriepen. Hij vertrok trots op zijn zoon en bemoedigd door het voortbestaan van een zionistische traditie gericht op sociale rechtvaardigheid en vreedzaam samenleven — waarden die, ondanks geweld en polarisatie, nog altijd stemmen en organisaties in Israël inspireren.